Glaumbær í Skagafirði
Bærinn í Glaumbæ er samstæða þrettán húsa og á bæjarhólnum, þar sem bærinn stendur, hafa hús staðið í mörg hundruð ár. Glaumbær er torfríkasti bær landsins þar sem grjót í veggjahleðslu er vanfundið í Glaumbæjarlandi en torfrista er aftur á móti góð. Veggirnir í bænum eru hlaðnir úr klömbrum, sniddu og streng en rekaviður og innfluttur viður eru í grindum og þiljum. Bæjarhúsin eru misgömul að efni og gerð en fólk byggði húsin eftir því hvort þörf var á stærri eða minni húsum er kom að endurnýjun.
Upplýsingar um heimsóknir utan opnunartíma má finna á glaumbaer.is.
Sagnir herma að Snorri Þorfinnsson, sonur Þorfinns karlsefnis og Guðríðar Þorbjarnardóttur, hafi byggt fyrstu kirkjuna í Glaumbæ í kringum árið 1000. Árið 2002 fundust leifar húsa frá 11. öld í túninu austur af bæjarhólnum og virðist sem bæjarhúsin hafi verið flutt um set um 1100 og færð þangað sem þau eru nú.
Byggingarlýsingu Guðmundar L. Hafsteinssonar má nálgast hér:
Það skipti sköpum fyrir varðveislu Glaumbæjar að breski Íslandsvinurinn Mark Watson (1906-1979) gaf 200 sterlingspund til varðveislu bæjarins árið 1938. Bærinn var síðan friðlýstur árið 1947 og sama ár fluttu síðustu íbúarnir út. Árið 1948 var Byggðasafn Skagfirðinga stofnað og fékk það Glaumbæ fyrir starfsemi sína, samkvæmt samningi við Þjóðminjasafnið, en bærinn tilheyrir Húsasafni Þjóðminjasafnsins. Fyrsta sýning Byggðasafnsins var opnuð í Glaumbæ þann 15. júní árið 1952 og fjallaði hún, þá sem nú, um mannlíf í torfbæjum.